#4 Val.

Van schrik raakte Bas uit zijn evenwicht, hij probeerde zich nog vast te grijpen maar het was te laat. Met zijn handen over het raam zoekend naar houvast viel hij naar beneden richting het venster. Bas probeerde uit alle macht houvast te vinden maar zijn grip wilde niet meer pakken, met een klap kwam hij op de vensterbank neer en alles werd even zwart voor zijn ogen.

Duizelig en versuft opende hij zijn ogen en het duurde even voor hij zich georiënteerd had in waar hij was en wat er gebeurt was zo even. Hij keek om zich heen en werd zich weer bewust van waar hij was, alsnog begreep hij weinig van wat er gebeurt was. “De grote leider probeerde me te helpen en toen ineens...” Bas probeerde het terug te halen maar het was lastig met al de pijn die hij voelde. “Heb ik mijn hoofd tegen het raam gestoten? Zou ik zo stom zijn?” bedacht hij zich weer. “Zo hard kan dat toch niet geweest zijn?”. Terwijl langzaam de sufheid wegtrok besloot hij om eens op te staan, hij zette zich schrap op zijn armen om omhoog te komen en drukte zijn lijf omhoog. Met moeite en met bibberige armen kwam Bas overeind. Ineens vloog er een pijnscheut door zijn hele lijf van zijn voeten naar boven en hij viel weer neer op het venster. Hij vloekte van de pijn want die was bijna ondraaglijk en keek wat er aan de hand was. Met zijn ogen zijn lichaam afspeurend zag hij zijn benen waarvan er een in een aparte hoek lag. “Verdorie, gebroken!” zei hij in zichzelf “hoe moet ik nou verder”.

Bas zag de lichtinval boven hem veranderen terwijl hij bedacht hoe hij verder moest, hij keek omhoog en zag de grote leider staan. Hoog boven hem uit torenend begon de grote leider weer met zijn zware gebrom. Het was bijna oorverdovend en doordat Bas al zo’n pijn had was dit geluid echt ondraaglijk. “Wat is er nou!?” schreeuwde Bas geïrriteerd uit, “ik heb u eerder verteld dat ik het niet kan verstaan!” De grote leider leek niet te luisteren of hij hoorde hem niet misschien. Bas probeerde weer overeind te komen maar ook deze keer lukte hem dit niet. Zijn been kon hem echt niet dragen, daarom begon Bas zich op zijn armen vooruit te slepen richting de grote leider. Met zijn kiezen op elkaar probeerde hij de pijn te verbijten. Elke seconde leek wel een eeuwigheid te duren. De pijn was ondraaglijk en het putte Bas al gauw uit en het was nog zo’n eind. Buiten adem probeerde hij weer naar de grote leider te roepen maar weer geen reactie. Hij zag de grote leider het lange ding in zijn handen opheffen, verrukt dacht Bas dat de grote leider hem probeerde te helpen zodat hij op dat ding kon klimmen en hij in veiligheid gebracht zou worden. Hij probeerde uit alle macht op te staan en met zijn laatste energie lukte dit hem voor even. Bas viel weer neer en rolde een stukje om om zijn val te breken, precies op de plek waar hij net stond hoorde Bas weer dat pats geluid. Verdwaasd keek hij van het lange ding naar de grote leider en zag het lange ding weer opgetild worden.

Bas werd angstig en langzaam kwam het in hem op dat de grote leider hem niet probeerde te helpen, het was een aanval! “Wat moet ik nu?” dacht hij wanhopig “ik ben gewond en heb geen manier om mezelf in veiligheid te brengen.” Met zijn laatste schietgebedje sleepte Bas zich verder voort weg van het gevaar. Hij probeerde uit alle macht te vluchten en zag het lange ding met grote snelheid op hem afkomen.